حکایت خواجه نیکوکار و بنده نافرمان از باب چهارم کتاب بوستان است ، سعدی در این شعر درباره خواجه نیکوکار و بنده نافرمانش روایت کرده است.
بزرگی هنرمند آفاق بود/غلامش نکوهیده اخلاق بود
از این خفرگی موی کالیده‌ای/بدی، سرکه در روی مالیده‌ای
چو ثعبانش آلوده دندان به زهر/گرو برده از زشت رویان شهر
مدامش به روی آب چشم سبل/دویدی ز بوی پیاز بغل
گره وقت پختن بر ابرو زدی/چو پختند با خواجه زانو زدی
دمادم به نان خوردنش هم نشست/و گر مردی آبش ندادی به دست
نه گفت اندر او کار کردی نه چوب/شب و روز از او خانه در کند و کوب
گهی خار و خس در ره انداختی/گهی ماکیان در چه انداختی
ز سیماش وحشت فراز آمدی/نرفتی به کاری که باز آمدی
کسی گفت از این بندهٔ بد خصال/چه خواهی؟ ادب ، یا هنر، یا جمال؟
نیرزد وجودی بدین ناخوشی/که جورش پسندی و بارش کشی
منت بندهٔ خوب و نیکو سیر/به دست آرم، این را به نخاس بر
و گر یک پشیز آورد سر مپیچ/گران است اگر راست خواهی به هیچ
شنید این سخن مرد نیکو نهاد/بخندید کای یار فرخ نژاد
بد است این پسر طبع و خویش ولیک/مرا زاو طبیعت شود خوی نیک
چو زاو کرده باشم تحمل بسی/توانم جفا بردن از هر کسی
تحمل چو زهرت نماید نخست/ولی شهد گردد چو در طبع رست
ارسال دیدگاه