مطالعات جدید زیست‌شناسان دانشگاه پرینستون نشان می‌دهد که بیماری‌های خودایمنی ممکن است یکی از عوارض جانبی سیستم ایمنی قوی باشند. محققان با بررسی نمونه‌های خون ۶۳۹ شرکت‌کننده بین سال‌های ۲۰۰۰ تا ۲۰۰۶، میزان آنتی‌بادی‌های خودواکنشی را اندازه‌گیری کردند. این آنتی‌بادی‌ها باعث می‌شوند که بافت‌های بدن به خودشان حمله کنند.
نتایج این پژوهش نشان می‌دهد افرادی که بیشترین میزان این آنتی‌بادی‌ها را دارند، به‌طور میانگین طول عمر بیشتری دارند، اما هم‌زمان، این آنتی‌بادی‌ها با عفونت‌های ویروسی مزمن ارتباط مستقیمی دارند. علاوه بر این، بررسی نمونه‌های ادرار برای عملکرد کلیه مشخص کرد که این آنتی‌بادی‌ها با بیماری لوپوس نیز مرتبط‌اند؛ به‌طوری که افزایش سطح آن‌ها، احتمال ابتلا به لوپوس را بالا می‌برد.
محققان بر این باورند که هرچند سیستم ایمنی قوی‌تر می‌تواند بدن را در برابر عفونت‌ها مقاوم کند، اما ریسک ابتلا به بیماری‌های خودایمنی مانند لوپوس و ام‌اس را نیز افزایش می‌دهد. این اختلالات زمانی رخ می‌دهند که سیستم ایمنی، به‌جای دفاع از بدن در برابر عوامل بیماری‌زا، به سلول‌های سالم حمله کند. بیماری‌هایی مانند دیابت نوع ۱، ام‌اس، آرتریت روماتوئید و لوپوس از رایج‌ترین بیماری‌های خودایمنی محسوب می‌شوند.
ارسال دیدگاه