گفتار اندر نواخت لشکریان در حالت امن از باب اول کتاب بوستان است ، که در آن سعدی درباره لشکریان و زمان جنگ و استراحت آن ها شعر سروده است.
دلاور که باری تهور نمود / بباید به مقدارش اندر فزود
که بار دگر دل نهد بر هلاک / ندارد ز پیکار یأجوج باک
سپاهی در آسودگی خوش بدار / که در حالت سختی آید به کار
سپاهی که کارش نباشد به برگ / چرا دل نهد روز هیجا به مرگ؟
کنون دست مردان جنگی ببوس / نه آنگه که دشمن فرو کوفت کوس
نواحی ملک از کف بدسگال / به لشکر نگه دار و لشکر به مال
ملک را بود بر عدو دست، چیر / چو لشکر دل آسوده باشند و سیر
بهای سر خویشتن می‌خورد / نه انصاف باشد که سختی برد
چو دارند گنج از سپاهی دریغ / دریغ آیدش دست بردن به تیغ
چه مردی کند در صف کارزار / که دستش تهی باشد و کار، زار
ارسال دیدگاه