حکایت شحنه مردم آزار داستانی از باب اول کتاب بوستان سعدی است ، سعدی در آن درمورد موضوعاتی همچون بدی کردند و خوبی ندیدن صحبت کرده است ، درست مانند مثال کشاورزی که جو می کارد در وقت درو نباید توقع برداشت گندم داشته باشد کسی که دائم به دیگران بدی کرده است نیز نباید توقع خوبی دیدن داشته باشد.
گزیری به چاهی در افتاده بود / که از هول او شیر نر ماده بود
بداندیش مردم به جز بد ندید / بیافتاد و عاجزتر از خود ندید
همه شب ز فریاد و زاری نخفت / یکی بر سرش کوفت سنگی و گفت:
تو هرگز رسیدی به فریاد کس / که می‌خواهی امروز فریادرس؟
همه تخم نامردمی کاشتی / ببین لاجرم بر که برداشتی
که بر جان ریشت نهد مرهمی / که دلها ز ریشت بنالد همی؟
تو ما را همی چاه کندی به راه / به سر لاجرم در فتادی به چاه
دو کس چه کنند از پی خاص و عام / یکی نیک محضر، دگر زشت نام
یکی تشنه را تا کند تازه حلق / دگر تا به گردن در افتند خلق
اگر بد کنی چشم نیکی مدار / که هرگز نیارد گز انگور بار
نپندارم ای در خزان کشته جو / که گندم ستانی به وقت درو
درخت زقوم ار به جان پروری / مپندار هرگز کز او بر خوری
رطب ناورد چوب خرزهره بار / چو تخم افکنی، بر همان چشم دار
ارسال دیدگاه