خروج از میدان مغناطیسی محافظتی زمین می‌تواند به آسیب‌های طولانی‌مدت بر سیستم قلبی-عروقی انسان منجر شود و اینکه احتمالا این اثر در نتیجه قرار گرفتن در برابر تابش فضای عمیق باشد.
تحقیقات جدید نشان داده فضانوردان
که به فضای عمیق سفر می‌کنند در مقایسه با مسافران مداری، در معرض خطر بالاتر مرگ در
اثر بیماری‌های قلبی قرار دارند.
این پژوهش که در مجله Scientific
Reports منتشر
شده، برای نخستین بار به بررسی تاثیر طولانی مدت سفرهای فضایی عمیق پرداخته و نشان
داده که تابش کیهانی عامل مرگ و میر بالای ناشی از بیماری‌های قلبی است.
تیمی از محققان دانشگاه ایالتی
فلوریدا و ناسا، به بررسی سرنوشت 42 فضانورد ماموریت‌های آپولو و جمینی ناسا پس از
بازگشت به زمین پرداختند.
برنامه آپولو در دهه‌های
1960 و 1970، 9 ماموریت و 24 فضانورد را به ورای مدار زمین ارسال کرد و در این میان،
ماموریت آپولو 11 به مریخ سفر کرد.
آن‌ها دریافتند که این ماموریت‌های
خارج مداری تاثیر سهمگینی بر سلامت فضانوردان داشته است. نرخ مرگ مرتبط با بیماری‌های
قلبی در میان فضانوردان آپولو حدود چهار تا پنج برابر بیشتر فضانوردانی بود که در همان
زمان به مدار زیر زمین سفر کرده بودند.
این امر نشان می‌دهد که خروج
از میدان مغناطیسی محافظتی زمین می‌تواند به آسیب‌های طولانی‌مدت بر سیستم قلبی-عروقی
انسان منجر شود و اینکه احتمالا این اثر در نتیجه قرار گرفتن در برابر تابش فضای عمیق
باشد.
در واقع دانشمندان بر این گمانند
که مواجهه با تابش در کنار بی‌وزنی، طوری بر ساختار عروق خونی تاثیر می‌گذارد که باعث
بیماری قلبی می‌شود.
در میان 35 فضانوردی که برای
حدود 15 روز در مدار زیر زمین اقامت داشتند، تقریبا یکی از هر 10 نفر در اثر بیماری‌های
قلبی‌عرقی درگذشت. در این میان، 43 درصد مسافران به مقصد ماه یا یکی از هر 7 فضانورد
در اثر این بیماری‌ها جان خود را از دست داده بودند.
محققان در یک آزمایش چندین موش
را در معرض بی‌وزنی و تابش قرار داده و دریافتند که عامل دوم برای سیستم قلب و عروق
بسیار تهدیدآمیزتر از سایر جنبه‌هاست. بی‌وزنی به نظر می‌رسد که هیچ آسیب درازمدتی
بر سلامت قلب نداشته باشد.
منبع: ایسنا
منبع : عصر ایران
ارسال دیدگاه